Dwangmaatregelen

We streven in het ziekenhuis naar een fixatiearme zorgverlening. Alleen indien strikt noodzakelijk gaan we over tot vrijheidsbeperkende maatregelen:

• Vrijheidsbeperkende middelen worden enkel ingezet bij gevaar op fysieke of psychische schade en wanneer er geen andere alternatieven zijn. Bijvoorbeeld bij sterke onrust, agressie of wegloopgedrag.
• Vrijheidsbeperkende middelen worden ook toegepast bij een reëel gevaar op het onderbreken van levensnoodzakelijke therapie en wanneer er geen andere alternatieven zijn. Bijvoorbeeld om te beletten dat de patiënt het infuus of de blaassonde uittrekt.

Het beslissingsproces om over te gaan tot vrijheidsbeperkende maatregelen gebeurt steeds multidisciplinair en in overleg met de patiënt en familie.

De duur wordt tot een absoluut minimum beperkt. Er wordt regelmatig nagegaan of de maatregelen nog langer noodzakelijk zijn.

Meer informatie kan u ook vinden in onze folder over vrijheidsbeperkende maatregelen.

Fixatie

Bij de beslissing om tot fixatie over te gaan worden de voor- en nadelen voor elke patiënt overwogen. Als fixatie nodig is, gebeurt het op een veilige manier. Er zijn verschillende materialen om onrustig gedrag aan te pakken zoals voorzettafels, trippelhoezen, krabwanten, onrusthekkens … Wanneer er geen alternatieven mogelijk zijn kiezen we voor de lendengordel. Wanneer fixatie gebruikt wordt, zullen we de patiënt en/of de familie informeren. In geval van fixatie wordt minstens elke dag multidisciplinair herbekeken of de fixatie nog nodig is of mochten er intussen alternatieven mogelijk zijn. De beslissing om al dan niet te fixeren gebeurt steeds in overleg met de behandelend arts. Fixatie wekt vaak heel wat tegenstrijdige gevoelens op, zowel bij de patiënt, diens familie als de zorgverstrekker. Er samen over praten helpt om met deze gevoelens om te kunnen gaan. Hebt u vragen, aarzel niet om de behandelende arts en/of een verpleegkundige aan te spreken.

Isolatie 

Isolatie is het afzonderen van een patiënt in een isoleercel of time-out ruimte. Dit is een uitzonderlijke maatregel die enkel in noodsituaties gebruikt wordt:

• Wanneer de patiënt een acuut gevaar is voor zichzelf en/of zijn omgeving;
• actief weigeren van behandeling die noodzakelijk is;
• geen of onvoldoende ziekte-inzicht.

Wanneer afzonderen onvoldoende is, brengen we soms ook fixatie aan om de patiënt extra te beschermen. De patiënt wordt steeds ingelicht over het waarom en het verloop van de afzondering. De familie wordt zo vlug mogelijk op de hoogte gebracht van deze maatregel.

Een isolatiekamer is een afsluitbare en prikkelarme kamer die maximale veiligheid biedt voor de patiënt en zijn omgeving.

Er is 24/24 controle door videomonitoring en persoonlijk contact en controle.

Ons beleid is er om afzondering zo weinig mogelijk uit te voeren en de momenten zo kort mogelijk te houden. Afzondering wekt vaak heel wat tegenstrijdige gevoelens op, zowel bij de patiënt, diens familie als de zorgverstrekker. Er samen over praten helpt om met deze gevoelens om te kunnen gaan. Aarzel niet om de hoofdverpleegkundige aan te spreken bij vragen of ongerustheid.

Indien u als patiënt of familielid hierover vragen heeft, aarzel dan niet de behandelende arts of een verpleegkundige aan te spreken.

Dwangmedicatie

Met dwangmedicatie bedoelen we het toedienen van medicatie (bijv. kalmeermiddelen) tegen de zin van de patiënt, om ernstige schade te vermijden. Deze maatregel wordt slechts in heel uitzonderlijke situaties genomen, indien alternatieven onvoldoende blijken.

Het toedienen van dwangmedicatie wekt vaak heel wat tegenstrijdige gevoelens op, zowel bij de patiënt, diens familie als de zorgverstrekker. Er samen over praten helpt om met deze gevoelens om te kunnen gaan. Aarzel niet om de hoofdverpleegkundige en /of behandelend arts aan te spreken bij vragen of ongerustheid.

Bron: dienst kwaliteit
Publicatiedatum: 29.06.2021